Скопје не личи на тоа што треба да биде по толку години слобода и самостојност!

Скопје има свое богато минато, своја валкана сегашност, но и своја неизвесна иднина. Многупати пален и уништуван, од луѓето и од природните катастрофи, градот секогаш успевал да се издигне од пепелта. Од Пиколомини па сѐ до „Скопје 2014“, никогаш не се помирил со својата судбина, туку гледал да излезе како победник и да понуди стреа и содржина за секој патник-намерник. Тие што се декларираат како хроничари на градот (а ги има сѐ помалку) и кои имале среќа да живеат во предземјотресно Скопје, ќе ви кажат дека тогаш градот цутел во разни бои. Дека секоја куќа имала своја бавча, велосипед и пумпа за вода, а луѓето во секое маало живееле како едно големо и сложно семејство. Од друга страна, малкумина „душмани“ на Скопје од тоа време, пак, тврдат дека тогаш било една обична касаба. Сиромашно, прашливо и замислено. Но, во секој случај, со посебен шарм и човештина помеѓу луѓето. Иако и ова второво е доста дискутабилно.

Земјотресот си го направил своето, и со децении Скопје ги плаќа последиците на тоа спарно летно утро во 5 часот и 17 минути. Освен што градот ги изгубил своите најубави градби и големиот број кутри луѓе, го изгубил и својот дух. Солидарноста од целиот свет му ги залечила малку раните, но сепак не успеала да му ја излечи душата. Градот се отворил од сите страни, а миграцијата село-град удрила жестоко по кревкото неговото ткиво.     

 Со годините Скопје се разви пред нашите очи во голема метропола, со многу населби, со безброј високи згради. Но, во последниве години гледаме како се „уништува“ една метропола која ја доби номинацијата „Град на културата во 2028 година“. Со огромна фреквенција на автомобили низ вечно раскопани улици. Со смешни шахти на нивната средина. Со паркирани автомобили по тротоарите, со депонии на секој чекор и со загаден канцер-воздух. Урнисани споменици, тотална негрижа за изгледот на градот.

Може ли полошо? Секогаш може. Може ли подобро? Ако има среќа оваа наша котлина и ако се најдат вистински луѓе што ќе ги сакаат Скопје и неговите жители. Луѓе кои ќе немаат резервен град ни држава.   

Следува размислувањето на луѓе хроничари на едно време, кои се родени во Скопје. За нив не постои резервен град.

Мојсо Мојсовски, доајен на македонското новинарство: Времето си донесе придобивки на некоја цивилизација, што никогаш нема да го понесат предзнакот на традицијата

Модерното време предизвика „изумирање“ на две важни „институции“ на градското живеење на Скопје, кои како реликт на некои минати периоди долго време опстојуваа и тврдоглаво им се противставуваа на сите предизвици. Генерации и генерации скопјани израснуваа и станаа луѓе, како што се вели, на познатото скопско корзо и на прочуените игранки. Ќе се обидеме да фрлиме само еден зрак сеќавање врз 60-те и раните 70-ти, кога полека, но сигурно, почна да гасне оваа традиција.

Неповратно, а на нејзино место времето си донесе некои нови собитија, придобивки на некоја цивилизација, што никогаш нема да го понесат предзнакот на традицијата и да ја добијат патината на овдешната атмосфера и начин на живот.

Корзото, најверојатно, е медитерански изум или дошло заедно со некои завојувачи или ослободители. Тоа е работа, во крајна линија, на етнолози или на некои други стручњаци. Без да го одгатне прашањето за неговиот настанок и преселба на овие простори, мојата генерација дојде на веќе развиено и „разработено“ корзо, во годините пред земјотресот.

На корзо се одеше и зиме и лете. По дожд и по снег. По мраз и пеколни горештини. Од доцна попладне до последните автобуси, некаде околу 22 часот. Оваа бескрајна процесија од шетачи од повеќе возрасни популации си имаше свој плац, строго одредена патека и начин на однесување. Нешто како „кодекс“ или „статут“. Го паметиме од улицата „Маршал Тито“ од Старата железничка, покрај Католичка црква, пред „Пелистер“, па сѐ до плоштадот, покрај „Стоковна“ и така во круг. По двата тротоара, по строго одреден ред и поредок. Корзираа цели семејства – родителите фатени под рака напред, а децата зад нив потскокнува, броејќи ги месинганите плочки во гранитната калдрма што требаше да го одбележат коловозот и да го поделат на две страни лева и десна, за ретките возила дење – навечер улицата беше затворена за сообраќај. Корзото, безмалку, беше едно од ретките места каде што безброј млади ги сретнале избраниците на своето срце. Долго се стои на работ на бескрајната колона што се врти со часови пред тебе додека не се „кибне“ објектот. Потоа со денови се одвива мачен процес на „кибење“, дофрлување (со разни ‘шц варијанти) и слатко стравување дали тој или таа ќе се појави и утре, дали и натаму е сама-сам во редот, дали ќе има доволно храброст да се „пријде“ или тоа ќе го сториш со посредник.

Корзото беше и модна ревија на облеки и фризури. Место кон кое водеа сите патишта „пред кино – по кино“. Пред школо, „после школо“. Се излегуваше, значи, и со чанта, со параман леб и со сладолед во рацете – како кој. Но, и со ќесиче „семки“ чии остатоци доцна навечер ги метеа со брезови метли, за утревечер повторно да бидат произведени купишта ѓубре, како по некаква полесна пешадиска битка или по фудбалски натпревар. Едно време корзото се подели на две – од десната шеташе „работничка“ младина, од лево студентарија, гимназијалци и други средношколци. Тепачките, најчесто, меѓу овие групации, беа секојдневна појава.

Пред „Стоковна“ стоеја кандидатите за женачка и мажачка, на кои годините веќе им беа оставиле видливи траги. Едно време корзото беше и на кеј, од Камениот мост па сѐ до комплексот на банките, сега, а тогаш почеток на Маџир Маало и Ново Маало. Сепак, се чини, својата лебедова песна ја испеа пред Кооператива и на улицата „Максим Горки“, покрај „Грација“.

Веќе стасуваше времето на срамежливите диско-клубови, се одеше во „Кермес“, во Клубот на писателите кај „Јоле и Почу“, во „Арапска куќа“, на Кале (на „стриптиз“), на Средно Водно „кај глувите“, во Олимписко Село. Одеднаш почнавме да не се гледаме секојдневно и на корзо. Се слушавме по телефон и директно се наоѓавме таму каде што требаше да се оди, „у излаз“. Едноставно, од списокот на знаменитостите беше избришано она што не беше впишано во ниеден туристички водич – корзото.

Игранките не му даваа шмек на градот, туку беа нешто незамисливо. Дали се продолжение на традицијата „сред село“ да се вие оро во неделите или празник што ја донесле сѐ помногубројните дојденци во Скопје, или беа копија на некои слични собирања по светот – помалку е важно сега кога се поминати години и години од тие возбудливи собирања на многу „изданоци“ скопјани, кои со музика и игра го живееја среќниот дел од животот. Започнале во „Учителска", „Соколана" по различни сали во „Офицерски дом“ и во „Работнички дом“ за да ги затекнеме и да ги доживееме во „Технометал“ во населбата Пролет – „пролеќе“, „у Офицерска кафана“, гимназијата „Георги Димитров“, „Фискултурно“... Игранките беа масовно посетувани, евтини забави за младината на Скопје, и не само за неа. Таму срамежливо навлегуваа новите светски музички текови, кои со „Битлсите“ и другите значеа тотален пресврт во многу други области, а најмногу во музичката.

Голем број значајни и незначајни музичари и пејачи, кои подоцна стануваа и „ѕвезди“, ги имаа своите почетоци на игранките, „симнувајќи“ песни од ливерпулските долгокоси момчиња и на Џегер и компани. Инструментите најчесто беа преправани – од обични во електрични гитари, дупнати па крпени тапани („бубњеви“), преправени засилувачи и звучни кутии („лампаши“) кои во секој момент можеа да откажат и да создадат дополнителни нервози кај и онака несигурните музички исполнители, маскирани во позајмени фармерки и со долги, набрзина израснати коси. Сѐ беше копија на Запад, но на сите им се допаѓаше и одеше како што одеше, со задолжителниот скопски шмек. На игранки се одеше обично во саботите и во неделите, во раните попладневни часови. Во задушувачките, заглушувачки и зачадени сали, се собираа стотици млади, желни за музика, забава и игра.

Модерно, главно, некакви игри што се играа групно, задолжително „до бесвест“. „Сентишите" се чуваа за на „жур". Рокот царуваше. На цена беа „највратоломните“ играчи на рокенролот  и нивните партнерки – едноставно, беа популарни колку и самите музичари. „Бисери“, „Безимени“, „Бис-Без“, „Вихори“, „Урагани“, „Бомико“, „Ленки“ и којзнае како се нарекуваа помалку познатите – сето тоа беа групи за кои се навиваше и се „шизеше“ како на фудбалски натпревар. Сите тие си имаа своја публика за игранки, а сите заедно ја сочинуваа армијата што живееше за саботите, неделите.

Популарниот Мице и неговите пријатели, ми се чини, ги закопаа игранките и ги поставија, истовремено, темелите на поинаквото „поимање“ – примање на модерната музика. Седевме во обична кино-сала и слушавме модерна музика, а потоа срамежливо да отидеме во „Технометал“, каде што заживуваше првото диско.

Неодамна добив покана од помлада колешка, сопственичка на радиостаница, да подготвам и да водам неколку саботни попладневни емисии – демек малку да се одморам и да си направам „ќеф“. Музиката знаев каква ќе биде. Не бев сигурен дали ќе успеев, поточно, немав храброст да предложам акција за обновување на корзото и на игранките. Се откажав. Не од немање самодоверба, од немање верба во сопствената водителска вредност, туку од сознанието дека тоа, сепак, беа белези на некое и нечие друго време, што отишло во неповрат.

Сакајте го Скопје... Реченица што досега безброј пати сум ја кажал и напишал, а ја завршувам со... а тоа ќе ви возврати со убавина, чистота и општа среденост, а најмногу со љубов. Меѓутоа како минува времето, Скопје никако да светне со посакуваната светлина и сјај. А за тоа сме виновни, сакале да признаете или не, сите ние до еден. Не само што не живееме градски туку, безмалку, не смеам да кажам селски, најблиску е пустински, без чувство на одговорност и гордост, човечка, се разбира... и да е само тоа, па ај, да поминеме некако со двојка... Фрламе кај ќе ни текне, се движиме како што сакаме и каде што сакаме, паркираме и возиме како да нема знаци и назначени патеки, правиме бука и ги вадиме од памет сограѓаните кога ќе ни е ќеф. Списокот е премногу долг и срамен или бесрамен, како милувате. А за сѐ е виновно нашето искривено сфаќање на демократијата и човековото однесување. Градот, па и нашето сакано Скопје, си има свои правила и законитости на однесување, па секое непочитување повлекува одредени последици. Е, и тука не сме доследни и праведни спрема сите што не почитуваат ама баш ништо, по системот моите се на власт и ќе правам „шо сакам“. Списокот е премногу долг и недоличен, и затоа Скопје не личи на она што треба да биде по толку години слобода и самостојност. Едни си одат, други доаѓаат со ветувања, ама бргу ги забораваат, не од работа и презафатеност, туку од небрежност и опуштеност, а возот си врви, едни качи се, други симни се, работите стојат во место, а и Скопје тапка во место или оди напред како желка. Некој ќе рече, полека ама сигурно, сѐ само ние да не си ја расипуваме комотноста и негрижата. Капата долу спрема оние што се однесуваат како што треба, како што е ред и како што доликува. И натаму останува определбата за Европа чиста и културна, што станува полека мантра. Со децении стоиме на половина пат и се прашуваме зошто, а сите го знаеме одговорот. ама се правиме наудрени. Сѐ ќе си дојде на свое место, не мора јас во сѐ да учествувам, а не ќе да е така. Скопје од голата љубов на сограѓаните стои во место. Сакајте го Скопје и мислете како се однесувате спрема него и непишаните правила за скопско живеење, нема друго!

Јас се обидувам да не правам никакви, па ни вакви поделби. За жал, не успевам секогаш. Овој пат се сетив на една некогаш  често употребувана, но денес неправедно заборавена поговорка : „Тогаш за тогаш - сега за сега!“. Таа не исклучува пофалби и критики, но помага да не бидеме страсни навивачи. Ова што е сега, еден ден ќе биде „некогаш“. Тоа што било „некогаш“, некогаш било „сега“. Градот треба да се сака како сопственото дете.  Од бебе, па сѐ до мигот кога ќе ви донесе внучиња, и многу подолго.  Сѐ што е во природата и вселената има подеми и падови. Ова важи и за нас, особено за нас.  Моето животно и писателско мото е: Како го замразив социјализмот, а никогаш не успеав да го засакам капитализмот. Тогаш снемуваше струја, млеко, кафе, бензин итн. Сега има струја, млеко, кафе, бензин итн. ама нема дружба, гласно смеење и емпатија. Во огромни количини фали љубов, другарство и солидарност. Секоја генерација има право на своја естетика, но никогаш нема право да го заборави човекот. Едни планираат, други градат, а трети се вселуваат. Единствената врска помеѓу нив се парите. Живееме во време на вулгарен материјализам, нарцизам и простотилак. Шунд и кич имаме за извоз. Некогаш Скопје беше сиромашно и сиво, ама имаше корзо, најголемиот пронајдок на сите времиња. Денес дури и на полн фудбалски стадион, комуницираш само со тој со кој си дошол, а најчесто само со себе. Тажна е судбината на малите народи и градови. Постојано талкаат помеѓу два екстрема. Или не прифаќаат ништо што е „однадвор“, или некритички прифаќаат сѐ што е „однадвор“. Тука мерката не е мерило на нештата. Во старо Скопје бев млад, сега сум стар. Каде е грешката? Сѐ уште истражувам.

Јас не сум дозволил ништо лошо, освен кога еднаш се кандидирав за градоначалник на Скопје. Добив помалку гласови отколку што имам роднини и пријатели. Тоа го доживеав како комплимент и продолжив да пишувам. Ете, вие дозволивте да правам штета во македонската литература наместо во градот Скопје. Ништо не се случува само во последните години. Само кога боли заб, најмногу боли сега. Политиката стана поголема и поважна од животот. А во основата на политиката е изворната желба за мрзливост и инцест. Никој нема право да биде разочаран. Разочараноста е последица на нашата немоќ вистински да ги процениме луѓето и настаните. Сега како што стојат работите, супер е што Скопје е град на културата. Најдобро ќе покаже како не треба! И предлагам, да не го чепкаме многу Скопје. Може да удри на полошо! 

Нема да успееме. Најпрво треба да го вратиме сјајот во себе. А и тоа нема да успееме, затоа што ги напуштаме традиционалните вредности кои го издржале најстрогиот судија, а тоа се вековите. Дали сум песимист и циник? Можно е. Секој има некое хоби. Моето хоби е да не бидам градоначалник на Скопје. Дали за нешто жалам? Да. Многу работи во животот доцна сум ги сфатил, но за една ми е посебно криво: Најголемиот успех во животот е да бидеш добар човек!

На 13 ноември славевме 80 години од ослободувањето на Скопје од фашизмот во Втората светска војна. Се прашував како и со што ќе го прославиме овој голем јубилеј, дали како Белград што го одбележа со голем огномет, или со маестрални перформанси низ скопскиот центар и пошироко низ целиот град? Дали одвои градоначалничката доволно средства да ги удостои граѓаните на Град Скопје со голем спектакл кој ќе му даде тежина на овој голем настан на самиот град Скопје!? Не.

Скопје е град кој изникна како Феникс од пепелта по земјотресот на 26 јули во 1963 година, прогласен за град на солидарноста, каде што за прв пат по Втората светска војна, со заеднички сили војските на Советскиот Сојуз и на Соединетите Американски Држави заедно ги расчистуваа урнатините од земјотресот.

За сите овие години поминати по ослободувањето, Скопје е град кој својот живот го дели на два дела, Скопје пред и по земјотресот. Јас можам да зборувам за Скопје по земјотресот и неговата убавина, па сѐ до денес, бидејќи сум роден за време кога се случил земјотресот.

Скопје, мој град кој неизмерно го сакам и живеам во и за него како мој роден град. Но, сега мојот град не можам да го препознам, израсна во голем конгломерат каде што живеат повеќе од 600 илјади жители, а целата инфраструктура своевремено била проектирана за град од 300 илјади жители.

Проблемот на градот е пренаселеноста и погрешната демографска политика за населување на граѓани од внатрешноста на нашата држава. Погрешната политика за невоведувањето на закон за жителство која ќе придонесеше за намалување на порастот од жители во градот, исто како во поранешна СФРЈ, го имаше и го има воведено главниот град на Словенија, т.е. Љубљана. На тој начин ќе беше стопирано раселувањето во нашата држава и демографската слика ќе изгледаше поинаку.

Скопје, мојот град, во минатиот век изгледаше поинаку, луѓето беа насмеани, срдечни, љубезни, секогаш постоеше насмевка на нивните лица, постоеше почитување еден кон друг. Дружењето беше основа на семејствата, преку фамилијарните средби, слави, родендени, свадби, а сега како полека да изумира. Се повеќе се отуѓуваме, се затвораме во нашите домови, немаме комуникација со најблиските роднини, пријатели, познаници, па дури и со своите деца не комуницираме како порано. Сѐ е тоа од глобалната светска политика на самоотуѓување преку социјалните мрежи кои нѐ доведоа до ова ниво.

Во Скопје своевремено во 70-тите, 80-тите, па и во 90-тите години, постоеше маалски живот, сите живееја за својата улица, за својот комшија, си помагаа меѓу себе кога беше потребно. На пример, кога се правеа доградбите на куќите во населбите по градот во уредувањето на дворовите, а најмногу си помагаа кога се правеше слатко, сокови, ракија и зимница, се кажуваа случки, вицови. Едноставно, постоеше социјален живот во населбите и маалата во Скопје.

Во Скопје своевремено по земјотресот, постоеја или модерно беше да се излегува на корзо, односно тоа се собиралишта на младите скопјани каде што го поминуваа своето слободно време во дружење со другарите и пријателите, се разменуваа насмевки со девојките кои дефилираа на корзата. Крајот на шеесеттите години, корзото е кај Кенан, па потоа пред Громби и Грација, некои скопјани се собираа пред Хотел Македонија, додека не се отвори Градскиот трговски центар во 1973 година. Потоа се преселија да се собираат на првиот кат од Трговскиот центар, па сѐ до 1976 година, кога најатрактивно место за собирање беше тогашната слаткарница „Ванила“ во приземјето на Г.Т.Ц.

Тоа време е најубавиот период од 70-тите години во Скопје, до појавувањето на првите кафулиња на крајот на 1978 година, како што е „Грин кафе“, но официјално времето на кафулињата како мода на собирање на младите е почетокот на работењето на „Кафе камел“ во 1979 година. Така почнува и познатиот ноќен живот на Скопје.

Почетокот на 80-тите години, младите и градот се преселуваат на ново место, односно собиралиштата се преселуваат пред кафулињата „Пирамида“, „Бони“ и „Ани“ пред сегашната амбасада на Грција.

Во овие времиња постоеше социјален живот преку организирање на родендени, журки, славења Нови години по нашите домови, кога на едно место ги поканувавме нашите другари/ки и пријатели. Исто така, во периодот од 1976 до 1985 година, беа модерни клубовите во Скопје како што беа „Пони“, „Алпино“, „Шанеда“, „Албатрос“, „Соник“, „Галаксија“ и други.

Со појавата на мојата прва полноќна забава во 1986 година во Скопје, градот прерасна во метропола која имаше најдобар ноќен живот во тогашната СФРЈ. Полноќната забава го смени начинот на работење во угостителството, сите дискотеки почнаа да работат по 23 часот, а со тоа се овозможи и работа на кафулињата до доцна навечер.

Со појавата на големите дискотеки кон крајот на 80-тите години како што беа „МНТ“, „Хард рок“, „Текила“, „Горила“, „Денис“, „Зелен рај“, „Теферич“, „ Естрада“, „Веспучи“, „Санта Моника“, во кои знаеше да има и по 3000 луѓе, Скопје го доби епитетот „град на ноќниот живот“.

За прашањето по проектот Скопје 2014, градот има многу повеќе туристи и посетители отколку порано. Скопје има повеќе остварено ноќевања отколку Охрид во текот на годината и поголем прилив на странски туристи. Тие сакаат до го видат и да го посетат нашиот град.

Најголемиот проблем на Скопје е нечистотијата која произлегува од нашата лична култура која ја изгубивме со децении наназад. Улиците се нечисти, градските татковци сѐ помалку се грижат за градот, фалат многу корпи за отпадоци. Треба на секој столб или бандера да има корпа за отпадок. Исто така, со децении нема градски тоалети, кои фалат по сите населени места во градот, плус нашиот град е познат по високите температури, никаде не можете да најдете чешми за вода како порано. Треба да има најмалку по една чешма на секои сто метри далечина.

За инфраструктурата да не зборувам, место да се градат повеќе улици, тие се прават во пешачки зони небаре Скопје е милионски град, па се создава врвулица од народ на тротоарите, па не можат да се разминат луѓето, мислиш небаре е Токио. Треба да се намалат пешачките зони, да се отворат старите улици кои се направени пешачки зони, да се направи поголем проток на сообраќај и сите еднонасочни улици да се вратат на старото, да бидат двонасочни, така ќе се растовари сообраќајот во градот. Не знам како размислувале градските татковци кога ги правеле овие улици, но не размислувале за тоа дали Скопје ќе стане град со огромен сообраќај и како ќе се движат возилата во нашиот град.

Се надевам во догледно време ќе се најде некој паметен градоначалник и ќе го реши овој проблем во сообраќајот, хигиената и целокупната инфраструктура.

Мечтаам да го видам мојот град чист, одлично урбанизиран и современ.

Си го сакам Скопје! Си го сакам секое маало од градот, си ја сакам секоја населба од нашиот убав град Скопје! Ги сакам луѓето што живеат во овој убав град, го сакам малку што остана зеленило низ нашиот град, го сакам воздухот што го вдишуваме, ја сакам љубовта меѓу луѓето која ја има нашиот град, го сакам секојдневието на пиење кафе преку ден, го сакам озборувањето преку ден!

САКАМ СЀ ШТО Е МАКЕДОНСКО!

Сите ја паметиме песната за Скопје што беше испеана на „Златно Славејче“ пред повеќе од 50 години „Скопје младост ти ќе бидеш, Скопје ти ќе бидеш цвет“. Но, Скопје старее и во Скопје умира младост.

Нашиот град бил град на убави спомени, така мора и да остане. Мораме секој ден од живеење во Скопје да го направиме вреден за паметење и сеќавање. Така и ние ќе бидеме среќни, а Скопје ќе биде убав град.

Поминаа години, но во мене остана врежан белег ден денес.

Ние, луѓето, сме родени со сопствен код, односно нишка, мала честица сместена во нашето тело, толку мало. А ние ветуваме дека нашата љубовна приказна уште долго ќе трае. Ја имаме можноста да ги читаме неговите дела, на обичниот човек, и да живееме. Тоа се тие денови кога добиваат на значење за обичните луѓе.

Затоа, мили мои пријатели на забавата, никогаш не лутите ми се за моите постови на социјалните мрежи. Гневот и омразата не се сублимат на човек кој има во себе љубов, разбирање, хуманост и сѐ што е потребно за човековиот карактер, а тоа сум јас, човек кој го разбира секого!

Во животот на еден човек сѐ е предодредено уште од детството.  Мојата аура некако беше предодредена да се занимава со целокупните човечки ресурси, анализи на потребите на урбаните луѓе, кои имаат и желба за убави доживувања и настани, промени на кои луѓето ќе реагираат позитивно, наспроти сѐ што е еднолично.

Не мислам, туку во Скопје и во Македонија владее летаргија по клубовите, секој секого гледа под око или кажано поточно, отуѓување на човекот меѓусебно. И тоа како што се случува во светот и во Европа! Ние сме само „copy-paste“ на сѐ што доаѓа од светските метрополи.

Проблемот е во организираноста на клубовите и сѐ што нудат на пазарот на вредности, колку се иновативни со идеи, што ќе ѝ сервираат на скопската и македонската публика од репертоарот на „life party“.

Има ноќен живот, но тој не е содржаен и, како од секогаш, сите чекаат некој да му ја направи вечерта интересна и забавна. Никој не е човек кој треба сам да придонесе на самото друштво да му биде позабавен, интересен, колегијален и човек со широко срце за дружба.

По мое мислење, денешната младина има своја изградена дефиниција, но во погрешен правец, немаат компас! Проблемот е економската  зависност и фрустрација. Своевремено постоеше средна класа на луѓе, но тоа е минато. Таа класа веќе е пред изумирање, постојат уште малку луѓе кои ѝ припаѓаат на таа класа и се немоќни како класа во ова општество што не може да придонесе за поубави промени на општественото уредување во смисла на економијата!

Најголемиот проблем е што Македонија важеше за авангарда во музиката, исто како и словенечката сцена на музика и хрватската сцена на музика, но сега го изгуби тој примат. Ги доби навиките и дишењето на сѐ што е турбофолк како музика. Тоа е музика што шири девијантни појави на однесување и лична фрустрација како личност!

Тоа е голем повод да сите вие бидете дел од градската журка на 22 март (петок), со почеток во 21 часот во С.Ц. „Јане Сандански“, мала сала.